Impuls nekog tela se može shvatiti kao nastojanje tog tela da nastavi kretanje u istom pravcu i smeru, ukoliko na njega ne deluje neka spoljašnja sila. Slike iz ovog ciklusa su uslovni povratak apstrakciji. Skoro mehaničko izvlačenje linija sa akcentom na sadašnji trenutak. Linija napravljena sada ostaje zauvek u svojoj punoći, intezitetu i sili koju nosi – kao deo nekakve šire slike ostaje utkani dokaz proticanja vremena. Prihvatanje prolaznosti i nesavršenosti snažno utiču na krajnji rezultat. Dublji misaoni procesi uočavaju se tek sa kasnijim sagledavanjem kako pojedinačne slike, tako i čitave serije. Ovi radovi su markeri nekog apsolutnijeg vremena. Završene slike su zaključci procesa  stvaranja. Zgusnuti momenti teške tišine izlaze iz binarnih vrednosti linija. Odnosi tamno–svetlo, oštro–meko, hrapavo–glatko kao i obojeno–monohromno aktiviraju vrednosti osetljivih emocionalnih  procesa. Treperave površine uvlače nas u svoje odnose i doprinose da nam se slike čine poznatim, a ipak do sad neviđenim.